Olivia en haar vader wonen in een boot in de tuin van de kapsalon. Elke vrijdag bakken ze cake en kijken ze samen naar de lucht. Alles is tijdelijk, want dat hebben ze zo afgesproken.
Op die manier proberen ze om te gaan met de dood van de moeder van Olivia. Maar de tijd leert dat je niet weg kunt lopen voor je verdriet…
Recensie
Dit verhaal wordt verteld door de hoofdpersoon Olivia. Zij vertelt heel nuchter en luchtig over de gebeurtenissen die volgen op de dood van haar moeder. Zo luchtig dat je je afvraagt waar dit verhaal naartoe gaat. Het verhaal kabbelt rustig voort, zonder een echte climax. Toch boeit Olivia’s kijk op het leven en naarmate het verhaal vordert, merk je waar het verhaal écht om gaat: het rouwproces waar Olivia en haar vader zich doorheen worstelen. De emoties van Olivia voel je als lezer steeds duidelijker, wat aangeeft hoe goed het verhaal geschreven is. Zonder echt dramatisch te worden, is dit toch een aangrijpend verhaal. En dat maakt dit boek heel bijzonder.
Lestip
Fragment voor boekpromotie:
Ik heet Olivia (…) zo vaak meer. (het eerste hoofdstuk: blz. 5 t/m 8)
Uitgeverij Lemniscaat, 2011
Onderwerpen: 2011, Eenoudergezin, Gevoelens, Rouwproces, Tip van Julia, Verdriet
