Zwaar onder de indruk ben ik van dit boek van Henna Goudzand Nahar. Met dit boek wil ze vertellen hoe de slavernij echt was… en dat is gelukt. Heel, heel indringend en heel, heel leerzaam.
Suikerland heeft een opvallende vormgeving: een grijze cover – een (symbolische?) mix van zwart en wit… maar helaas weerhield het mij wel een tijdje om het boek uit de kast te pakken.
Verder een erg volle bladspiegel, afgewisseld door mooie illustraties van Renate Siepel met daarnaast slechts enkele regels tekst… met een verhaal dat boeit van begin tot eind. Zodra ik was begonnen met lezen, wilde ik niet meer stoppen en voelde ik hoe alles in dit boek klopt.
Ook de grijze cover.
Terwijl de muziek van het eerste Keti Koti feest door mijn woonplaats schalde, raakte ik steeds meer verbijsterd door de gebeurtenissen uit het verhaal. Heel interessant vind ik het begin waaruit blijkt dat in Afrika zelf ook mensen als slaaf werkten voor zwarte families. Het brengt het hele verhaal in een heel boeiend perspectief; heel gelaagd, heel objectief. Tegelijkertijd wordt overduidelijk hoe vreselijk – vooral witte – mensen zich in die tijd hebben misdragen. Meestal vanwege geld, vaak vanwege behoefte aan macht, soms om hun eigen hachje te redden…
Het is opvallend hoe secuur en respectvol de schrijfster alles heeft opgeschreven. Ze gebruikt de gangbare termen uit die tijd, want het maakt het verhaal extra krachtig en duidelijk.
Hoe moeilijk het is om dit te doen, ondervond Arend van Dam al in zijn boek De reis van Syntax Bosselman. Wat heeft Henna Goudzand Nahar dit knap gedaan.
Het is een boek waarvan ik denk dat iedereen het zou moeten lezen. Jong en oud. Ik denk dat ik er nog heel lang aan zal blijven denken!
Ik las het net uit. Prachtig, maar dat is het juiste woord niet. Knap dat het zo beschrijvend is, eigenlijk zonder emoties. Dat maakt het des te heftiger. En inderdaad dit moet gelezen worden.