WAT een boek, mensen… Echt, niet normaal. Alan Gratz beschrijft in dit boek twee verhalen: het verhaal van Brandon (9), die op 9/11, op het moment van de aanslag in het WTC was, en het verhaal van Reshmina (11), die 20 jaar later in Afghanistan opgroeit in een oorlog. Een oorlog tussen de Amerikanen en de Taliban. Een oorlog waardoor zij haar zus heeft verloren en haar tweelingbroer kwijtraakt, omdat hij zich aan wil sluiten bij de Taliban.
Beide verhalen zijn zo ongelooflijk indrukwekkend! En met de huidige ontwikkelingen in Afghanistan is dit boek extra relevant. Je leest over de Afghaanse cultuur, over de eindeloze onderdrukking, de armoede, de ellende, de oorlog die nooit stopt…
Extra heftig is dat dit boek vorig jaar geschreven is en de auteur heeft op dat moment niet kunnen weten wat er nu in Afghanistan gebeurt. Maar het wordt in dit boek al gezegd: zodra de Amerikanen vertrekken, nemen de Taliban het over…
Je switcht in het verhaal continu van het verleden naar het heden, van New York naar Afghanistan. Ook al is het soms vervelend dat de verhalen elkaar steeds onderbreken, toch laat Alan Gratz beide verhaallijnen op zeer ingenieuze wijze in elkaar smelten. Het verhaal laat de pijn van de Amerikanen zien, maar zeker ook die van de Afghanen. Beide verhalen worden ontzettend integer verteld en ik heb het ademloos zitten lezen.
Ja, WAT een boek. Het is dit jaar alweer 20 jaar geleden dat de Twin Towers in New York instortten door een aanslag met twee vliegtuigen. Ik weet het nog als de dag van gisteren, maar de meeste kinderen weten helemaal niet wat er 9 september 2001 gebeurd is. Dit boek maakt echter duidelijk dat het belangrijk is dat ze het wél weten.
En natuurlijk, het is een heel heftig verhaal, maar ik weet zeker dat er kinderen in groep 8 zijn die dit zullen willen lezen. En wat mij betreft wordt dit boek verplichte kost in het VO. Het maakt zoveel duidelijk. Je zult dit boek niet snel vergeten…
In het inkijkexemplaar op bol kun je alvast de eerste hoofdstukken lezen.
