Luna - Leesbevordering in de klas

Luna Luna hoort stemmen die haar lastigvallen. Stemmen die niemand anders kan horen. Daarom zit ze in Huize Hoopvol. Toch is haar leven sinds kort iets beter: ieder weekend mag ze bij Ties logeren. Zijn ouders denken niet dat ze gek is. Bovendien is Gozert daar: de onzichtbare vriend van Ties.

Maar er komt een einde aan die fijne periode als Luna’s moeder haar meeneemt naar het verwaarloosde en verlaten vakantiepark van haar vader. Daar is helemaal niets te beleven.
Hoewel… Gozert is meegekomen. En het vakantiepark blijkt toch niet zo verlaten…

Recensie

Vorig jaar maakte Pieter Koolwijk ongelooflijk veel indruk met zijn boek Gozert. Daarin kwam Ties met zijn onzichtbare vriend Gozert terecht in Huize Hoopvol, waar hij Luna ontmoette – de hoofdpersoon van dit boek. Het is dan ook logisch om dit boek als een vervolg op Gozert te zien; het verhaal gaat namelijk verder waar het vorige boek ophield. Toch is Luna goed los te lezen; dit verhaal gaat echt over haar, ook al speelt Ties een belangrijke bijrol en is Gozert zelfs gedurende het hele boek aanwezig. Jammer is wel dat in dit boek vrij snel meer over Gozert wordt verteld, waarmee eigenlijk de plot uit het eerste boek al wordt verraden. Je kunt de boeken dus toch maar beter in de geschreven volgorde lezen…

Dan zal je ook meteen opvallen dat Luna met eenzelfde soort scène als Gozert begint: Ties, Gozert en Luna gaan op trollenjacht! Een groot verschil is echter dat Gozert in dit boek alleen als stem aanwezig is, want ook al hoort Luna hem wel, ze kan hem niet zien, zoals Ties.

Deze hele Gozert-situatie was het best te vergelijken met de sloot waar ik overheen moest. Het water was niet te zien, door alle blaadjes die erop dreven. Het was onzichtbaar, maar het was er wel. Daar twijfelde ik niet aan. En zo werkte het ook met Gozert. Dat je iets niet kon zien, betekende niet dat het niet bestond. (blz. 8)

Luna Zeker als je Gozert gelezen hebt, is het erg leuk om Ties en Gozert nu vanuit een ander perspectief – namelijk dat van Luna – te zien. Luna hoort stemmen in haar hoofd en wordt daar vaak helemaal gek van, maar als ze bij Ties is, heeft ze er geen last van en hoort ze alleen Gozert; wat in dit boek op opvallende wijze duidelijk wordt gemaakt doordat zijn tekst in blauw is afgedrukt. Dat levert ook een mooi effect op als Ties en Gozert iets tegelijk zeggen! Het gebruik van verschillende lettertypen en kleuren werkt goed; het maakt het verhaal extra intens en geeft veel vaart aan het verhaal.

Haten was een lelijk woord, zei Sonja de therapeute altijd. Toch haatte ik de stemmen. Omdat ik geen controle over ze had, omdat ze vaak zo negatief waren, maar vooral omdat ze stiekem toch wel heel erg op mijn eigen gedachten leken. Wat als het mijn eigen gedachten waren? Mijn eigen negatieve gedachten… (blz. 38)

Pieter Koolwijk verwoordt alle verschillende emoties prachtig… Hij weet de vinger precies op de zere plek te leggen en hij laat je feilloos aanvoelen hoe ongelukkig Luna zich voelt in Huize Hoopvol (Huize Hopeloos vindt Luna beter passen). Tegelijkertijd laat hij je ook ervaren hoeveel lucht, humor en vrolijkheid Gozert en Ties brengen in Luna’s leven. Als Luna’s moeder dan ook besluit dat Luna niet meer bij Ties mag logeren en haar weghaalt uit Huize Hopeloos om samen in een verlaten vakantiepark te gaan zitten, word je net als Luna flink heen en weer geslingerd in je emoties. Want ook al begrijpt haar moeder Luna niet, ze doet wel enorm haar best om een liefdevolle moeder te zijn. En gelukkig gaat Gozert mee…

‘Zie je wel dat je me nodig hebt?’ klonk het ineens vanaf de achterbank. ‘Het is maar goed dat ik mee ben gegaan.’
Met een ruk draaide ik me om, ook al kon ik Gozert natuurlijk niet zien.
‘Wat is er?’ vroeg mijn moeder geschrokken.
‘Niks,’ antwoordde ik en snel keek ik weer voor me.
‘Echt niet?’ zei mijn moeder. ‘Je leek ergens heel hard van te schrikken.’
‘Nee, mam,’ zei ik. ‘Alles is goed. Echt waar.’ En dit keer loog ik niet.
Want Gozert was mee. (blz. 64/65)

En dan begint het verhaal van Luna eigenlijk pas écht. Op het verlaten, verwaarloosde park ontmoet Luna de Mexicaanse Rosalinde en haar twee kinderen Roberto en Adriana. Door hen gaat ze op zoek naar El Malo, ervaart ze dat er meer manieren zijn om naar het leven te kijken en opent zich een totaal nieuwe wereld. Langzaam vallen er steeds meer pijnlijke puzzelstukjes in elkaar en wordt duidelijk dat Luna helemaal niet zo gek is… Koolwijk wisselt hierbij grappige, spannende en ontroerende scènes op magnifieke wijze af. De prachtige, sfeervolle illustraties van Linde Faas maken dit bitterzoete verhaal compleet.

Luna heeft duidelijk een totaal andere sfeer dan Gozert, maar is zeker zo bijzonder. Pieter Koolwijk laat wederom zien dat er vele manieren zijn om tegen mensen en het leven aan het kijken. Prachtig!

Lestips

Het volgende fragment kun je mooi gebruiken om dit gevoelige verhaal te promoten. Lees eerst de tekst op de achterkant van het boek voor en vertel dat Luna net met haar moeder in het vakantiepark is aangekomen. En dan gaat het meteen mis…

Nadat ik de (…) Eigenlijk precies goed. (blz. 70 t/m 72)

Ook het fragment op het stofomslag is erg leuk (deze tekst vind je ook op blz. 93). Dit stukje benadrukt juist het avontuurlijke en grappige aspect van het boek; een mooie aanvulling op bovenstaand fragment.

Laat ook zeker zien hoe mooi verzorgd het boek is vormgegeven: met de blauwe tekst van Gozert, het lettertype voor de andere stemmen die Luna hoort en de fantastische illustraties van Linde Faas. Maar wat dit boek ook zo fijn leesbaar maakt, is dat het zo mooi openvalt, het prettige formaat, het bijzondere papier van het schutblad en het aantrekkelijke lettertype. Uitgeverij Lemniscaat maakt toch altijd wel heel erg mooie boeken!

Moeilijke thuissituatie

Het is vreselijk pijnlijk om te lezen over de verhouding van Luna met haar ouders. Luna wil zelfs niet over haar vader praten en vertelt Rosalinde dat haar ouders gescheiden zijn. Rosalinde zegt hier iets heel moois over, waar kinderen waarvan een van de ouders hen in de steek heeft gelaten, ontzettend veel aan kunnen hebben.

‘Eén ding moet je niet vergeten, chica.’ Weer was daar diezelfde glimlach. ‘Het is niet jouw schuld. Je bent een prachtige meid die alle aandacht verdient. Je vader kiest er zelf voor dat hij zo met jou omgaat.’ (blz. 148)

Dit verhaal is dan ook heel troostrijk en hoopvol voor kinderen die zich in een moeilijke thuissituatie bevinden.

Día de los Muertos

Rosalinde komt uit Mexico, waar heel anders dan in Nederland wordt aangekeken tegen stemmen van geesten: men viert er namelijk Día de los Muertos, de Dag van de Doden. Deze feestdag krijgt ook in Nederland steeds meer bekendheid – o.a. door de mooie Disneyfilm Coco – maar in dit boek krijg je ook veel uitleg over deze bijzondere feestdag. Zo wordt er bijvoorbeeld verteld wat mensen doen tijdens deze feestdag, maar wordt ook duidelijk gemaakt dat het juist een dag is om het leven te herdenken en juist niet een dag om te herdenken hoe iemand is gestorven.

Mocht je dit feest dus behandelen in de klas, dan is dit absoluut een boek om te promoten of voor te lezen!
En mocht je het boek voorlezen, zoek dan vooral beelden op van dit feest, laat een filmpje van Schooltv zien of de filmtrailer van Coco.

Schrijver in de klas

Pieter Koolwijk vindt het fijn als hij kinderen iets mee kan geven om net wat langer over na te denken. Dat lukt hem al erg goed met zijn mooie boeken, maar dat gaat natuurlijk nog beter als je hem over zichzelf en zijn boeken laat vertellen in de klas! Je kunt hem in de klas uitnodigen via De Schrijverscentrale.