100% Coco Tokyo

door Niki Smit

De Style Tiger goes Tokyo!

Modevlogger Coco gaat naar Japan om mee te doen aan The Big Kawaii Show. In deze populaire tv-show strijden vijf kandidaten om wie de schattigste outfit kan maken.

Samen met haar nieuwe fashion friend Colette duikt Coco in de wereld van kimono’s, unicorns, Harajuku Girls en natuurlijk SUSHI. Al snel heeft ze een crush op de Japanse Yuki. Maar is Yuki wel zo schattig als hij eruitziet? Of blijft Bruno toch haar grote liefde?

Dit is het vijfde en laatste deel in de serie 100% Coco.

Recensie

21.30 In het vliegtuig naar TOKIO (OMG!!!)
Nu denk je vast: Waarom is Coco in hemelsnaam onderweg naar TOKIO? Is ze uitgenodigd voor een show van Chanel, gaat ze lessen volgen aan de Tokyo School of Fashion, krijgt ze een eigen kimonolabel of een super on fleek Style Tiger pop-upstore in Harajuku (#OMG)? Wordt Coco het nieuwe gezicht van een Japans eetstokjesmerk? Nee, niets van dit alles. Het is eigenlijk nog veel gekker dan dit alles bij elkaar. (blz. 7)

Als een boek begint met in de eerste regel al het woord OMG!!! in hoofdletters en met uitroeptekens, dan schept het boek een bepaald beeld. Maar denk niet dat je hier een soort hysterisch ‘Dagboek van een muts’-verhaal in handen hebt; Niki Smit doseert de hypere en over-the-top-taal van Coco perfect en brengt haar zo goed tot leven, dat je niet alleen het gevoel hebt dat je haar kent, maar dat je eigenlijk ook haar beste vriendin wilt zijn. En dat Coco OMG roept, is in dit verhaal niet meer dan normaal, want serieus – OMG – wat zij allemaal meemaakt in Tokio is echt waanzinnig.

Coco is namelijk, net als nog vier andere mode-influencers, uitgenodigd om mee te doen aan The Big Kawaii Show in Tokio. Wat kawaii precies is, wordt in dit boek perfect uitgelegd. En blijkbaar is kawaii nogal een ding in Japan… want wat er gebeurt als Coco vertelt dat ze meedoet aan de show, is – om haar woorden te gebruiken – echt bizarrrr.

Colette rechtte haar rug en vertelde vol trots: ‘Coco en ik zijn twee kandidaten van de grote jubileumshow!’
De reactie van de meisjes was nog honderd keer erger dan ik al had verwacht. Ik had er echt geen idee van dat er zoveel geluid uit zulke kleine meisjes kon komen. De ene helft begon keihard te gillen, de andere helft viel recht voorover in een dramatische buiging op de grond. Het publiek bij Ariana Grande keer tien. (blz. 31)

Dit boek is daardoor niet alleen een gezellig dagboek van Coco vol meidengeklets, over mode, jongens en verliefdheid, het is vooral een bizar en interessant inkijkje in het leven van een beroemdheid en de Japanse cultuur vol kawaii-regeltjes. Want alles moet continu schattig en zoet zijn. En dat dat niet alleen maar leuk is, merkt Coco ook al snel! Het is enerzijds ontzettend grappig om te lezen over de ‘Kawaii smiling instructiefilmpjes’, maar Niki Smit maakt met dit verhaal ook duidelijk hoe vrouwonvriendelijk de kawaii-cultuur is.

‘Miyuki is helemaal niet kawaii genoeg voor jongens. Ze moet eerst schattiger worden om een vriendje te kunnen krijgen.’
Ik was in shock, ook omdat Miyuki bevestigend naar Tokiwa knikte. Als ze dat tegen mij had gezegd, had ik haar serieus een klap verkocht. (…)
‘Wat een onzin,’ zei ik. ‘Jongens vallen toch ook op je omdat je grappig bent, of stoer of slim. Of supergestoord. Ik bedoel, elke jongen valt toch op andere dingen?’
Juf Kiki keek bedenkelijk. ‘Zo gaat dat helaas niet altijd in Japan, hier moeten meisjes vooral schattig zijn. (blz. 173)

Halverwege het boek neemt het verhaal dan ook een boeiende wending, want de meiden van The Big Kawaii Show gaan een protestplan bedenken, ‘waardoor de show nu pas echt spannend begon te worden’. Intussen probeert Coco ook nog voor zichzelf duidelijk te krijgen of Bruno – bekend uit de voorgaande boeken van 100% Coco – nu wel of niet haar vriendje is.

Extra leuk is dat in dit boek ook dagboekfragmenten van hém te lezen zijn! Hoewel Bruno dus al in vier eerdere delen van de serie een grote rol heeft gespeeld, lees je in dit boek nu ook zijn verhaal. Daarbij gaat hij helemaal terug naar zijn eerste ontmoeting met Coco; ook als je de eerdere boeken niet gelezen hebt, is dit erg leuk om te lezen. Ook de stem van Bruno heeft Niki Smit perfect weten te treffen. Zijn persoonlijkheid komt goed naar voren en hij neemt de lezer mee in zijn wereldje: die van de modefotografie en de modellenwereld – iets wat de fans van de 100% Coco-serie ongetwijfeld ontzettend zal boeien.

Hoewel ook in dit deel nog steeds flink wat mode-items voorbij komen, is dit verhaal zeker ook interessant voor kinderen die iets minder fashion georiënteerd zijn. Het verhaal leest heerlijk weg en is zeer aantrekkelijk vormgegeven, met appjes, gemarkeerde stukjes tekst, kleine tekeningetjes en heel veel schattige washi tapejes. De dagboekfragmenten van Bruno zijn te lezen op ‘ruitjespapier’ en alle weetjes over kawaii, burikko, Harajuku girls etc. is gedrukt in een ander lettertype. Het mooiste aan dit boek is echter de belangrijke boodschap die het verhaal aan de lezers meegeeft: durf te zijn wie je bent en wees trots op jezelf. In een boek dat gaat over beroemdheid, uiterlijke schoonheid, vloggen en mode is dat het állerbelangrijkste wat er is!

Lestips

Hoewel dit al het vijfde deel van de serie 100% Coco is, is het niet nodig om de eerdere delen gelezen te hebben. Hoe Coco een succesvolle modevlogger is geworden, vertelt ze namelijk zelf in dit boek. Het is echter wel leuk om de andere delen te lezen of gelezen te hebben, want in dit boek wordt met regelmaat naar de eerdere delen verwezen. Handig als boekpromotie dus!

Dit deel kun je door Niki Smit zelf laten promoten middels onderstaande boektrailer:

Vervolgens kun je ook nog een (grappig) fragment voorlezen; hierin heeft Coco net kennisgemaakt met haar Franse medekandidate Colette en dat willen ze graag even vastleggen in hun Insta-stories… Maar dat loopt een beetje anders dan verwacht.

Nadat we uitbundig (…) premier van Japan. (blz. 27 t/m 31)

Mode

In dit boek is – dat lijkt me inmiddels duidelijk – vooral aandacht voor de kawaii-cultuur. In het boek staan allerlei voorbeelden van kawaii genoemd, evenals de ‘Harajuku girls’ die je in bovenstaand filmpje voorbij ziet komen. Maar het gaat ook over kimono’s, de ‘Peter Pan-kraag’ of plooirokjes. En natuurlijk is het leuk om dan even te googelen voor beeldmateriaal! Kinderen die over dit boek willen vertellen in de klas, zouden er een heel mooi moodboard bij kunnen maken, met allerlei kleding die in het boek wordt genoemd.

Tokio, Japan

Hoewel er in dit boek wel een heel eenzijdig beeld van Japan wordt geschetst – namelijk die van kattencafés, gillende kawaii-fans, zoete prulletjes, aparte modegrillen etc. – is dit natuurlijk wel iets wat je in Tokio kunt tegenkomen. Het kan bijna niet anders dan dat Niki Smit dit met eigen ogen heeft gezien, want de verwondering hierover spat van de bladzijden af.

Toch is er ook aandacht voor andere typische Tokiose dingen, zoals de ‘Tokimonose’ metro, die onvoorstelbaar geordend en netjes is. Of de wijk Akihabara, die zo fabelachtig beschreven wordt, dat je het eigenlijk direct met eigen ogen zou willen zien.

Ik sta midden (…) planeet ben beland. (blz. 106)

Fantastisch is ook de beschrijving van de wc-muziekjes, die je kunt afspelen als je op een openbaar toilet zit (blz. 18 – té grappig gewoon). Ook de Shibuya-Crossing maakt wel heel nieuwsgierig: het is het grootste kruispunt ter wereld – wat op zich natuurlijk leuk is om te zien – maar dat er zoveel vlogfilmpjes over te vinden zijn, is eigenlijk nog verbazingwekkender…

‘Ik heb dit al zoooveel YouTubers zien doen en voel me super excited!!! Vlogcamera in mijn hand, de Style Tiger gaat het grootste kruispunt ter wereld oversteken. (blz. 88)

Emancipatie en cultuurverschillen

Het is erg interessant om te lezen hoe kawaii is ontstaan als een soort rebelse cultuur (blz. 154), maar inmiddels is veranderd in een cultuur vol (zelfgecreëerde) onderdrukking. Eigenlijk heeft dat weer meer te maken met burikko – zoals in het boek wordt uitgelegd (blz. 170): je schattiger, zwakker en hulpelozer voordoen dan je bent.

Ook bij het daten blijken mannen en vrouwen niet gelijkwaardig te zijn – daar komt Coco al snel achter als ze met de knappe Yuki praat.

‘Jongens geven hier een kokuhaku, een liefdesbekentenis.’
‘En kan een meisje dan zo’n kokuhaku teruggeven?’
Yuki schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat zou echt raar zijn.’
‘Maar wat moet een meisje dan doen om te laten merken dat ze een jongen leuk vindt?’
‘Kawaii lachen?’ antwoordde Yuki uitdagend. (blz. 192)

Zo kom je nog veel meer interessante cultuurverschillen tegen in dit boek!

Beroemd zijn

Wat dit verhaal heel duidelijk maakt, is dat beroemd zijn niet altijd even fijn is! Coco en haar medekandidaten kunnen niet eens meer normaal over straat, want ze worden onder de voet gelopen zodra ze herkend worden.

In een van de dagboekverhalen van Bruno komt bovendien naar voren dat het echt niet alleen maar leuk is om een succesvol model te zijn: een meisje vertelt dat ze letterlijk elke dag in het vliegtuig zit en op die manier de hele wereld over reist.

Tegelijkertijd worden ook de aantrekkelijke kanten van het beroemd zijn benoemd: de adrenaline die het geeft, de bijzondere mogelijkheden die het biedt en de (positieve) invloed die je kunt uitoefenen op andere mensen.

Het is dus een mooi boek om te promoten in een project over beroepen of beroemd (willen) zijn.

Uitgeverij De Fontein, 2021