De magische wereld van Charlie (1): De leerling-toveRaar

door Audrey Alwett

Charlie gelooft niet in magie, ook al lijkt hij te kunnen praten met zijn kat. Totdat hij er op een dag achter komt dat zijn oma, die vijf jaar geleden op mysterieuze verdween, lid was van een orde van mensen die over toverkracht beschikken: de toveraars.

Haar plotselinge verdwijning lijkt iets met Charlie te maken te hebben. Geholpen door meester Lin, die zijn oma goed kende, en Sapodila, een meisje uit zijn klas, wordt Charlie ingewijd in de wereld van de toveraars om niet alleen zijn oma, maar ook zichzelf te redden…

Vertaald uit het Frans door Lidewij van den Berg & Sandra Verhulst.

Recensie

Verbluft pakte Charlie de spiegel en keek erin. Hij zag niet zijn eigen gezicht, maar dat van zijn grootmoeder, haar blik helder en streng, zoals vroeger.
‘Charlie,’ zei de spiegel.
‘AAAH!’ gilde Charlie terwijl hij de spiegel weer in de kist gooide.
Hij deinsde achteruit, maar de spiegel bleef praten: ‘Als je dit bericht krijgt, betekent dat dat ik heb gefaald.’
Nu de spiegel een stilte liet vallen, pakte Charlie hem opnieuw vast. In het glas leek zijn grootmoeder ineens in de war: ‘Wat zei ik ook alweer? Ja, ik weet het… ik raak mijn geheugen kwijt. Dat komt niet omdat ik ziek ben. De Ruiter ontneemt me mijn herinneringen een voor een. Je moet uitkijken, want… Waar was ik gebleven?’
Uit de spiegel klonk papiergeritsel en Charlie zag zijn grootmoeder iets voorlezen: ‘Ja, je moet… Jij bent een toveraar, wist je dat? (blz. 38)

Charlie weet niet wat hem overkomt als hij van zijn oma hoort dat hij een toveraar is. Ook als lezer is het moeilijk om te bevatten wat er allemaal gebeurt. Blijkbaar is zijn oma veranderd in een ‘molmkop’ en als een kleine toveraarster bij haar is, wordt deze vermoord door de Ruiter. Het is een onheilspellend begin van een bijzonder raadselachtig verhaal…

‘U hebt het recht niet…’ prevelde ze met een iel stemmetje.
De Ruiter nam niet eens de moeite haar antwoord te geven. Hij hief zijn zeis en liet die op haar neerkomen. Morieltjes ogen werden wazig. Met geroutineerde hand ving de Ruiter haar ziel en liet die als een regen van witte parels in zijn zandloper vallen… (blz. 23)

Charlie wil samen met zijn klasgenootje Sapodila en hun meester Lin de herinneringen van zijn oma zien terug te krijgen, maar dat blijkt nogal gevaarlijk te zijn. Niet alleen de Ruiter zit achter hen aan, ook de burgerwachters vormen een gevaar. Het verhaal staat bovendien bol van de geheimen, die ook niet allemaal in dit deel worden onthuld…

Het boek is zeker niet gemakkelijk, met veel beeldspraak en soms bijna poëtisch taalgebruik. Bovendien moet je flink wat geduld opbrengen om te snappen hoe alles in elkaar zit. Ploeteraars, perlums, algoritmen en runen… er gaat een totaal nieuwe wereld voor je open. Het verhaal neemt je mee in totale verwondering; of het nu gaat om vliegende bezems die uitgroeien tot struiken, een magische boekwinkel die zich op poten verplaatst, of brompoenen met eenhoorns. Het is gewoon bizar hoe doordacht en ingenieus Audrey Alwett de magische wereld van Charlie heeft weten vorm te geven in dit boek. Fascinerend!

‘Nee maar, is dit toverkunst? Dat is echt supergevaarlijk! Ook al moet ik toegeven dat die draak wel cool was! Die gasten daarentegen waren echt compleet gestoord! Even serieus, mógen ze dit zomaar doen? Ze zouden die lui moeten opsluiten! Wie is de politie in die bizarre wereld van jullie?’ (blz. 308)

Daarnaast bevat het verhaal veel humor en zijn de vele dialogen echt goed vertaald vanuit het Frans, in heel natuurlijk, eigentijds Nederlands. En als alle puzzelstukjes dan eenmaal in elkaar vallen!! Wow! Verpletterend gewoon! Naar het einde toe krijgt het verhaal bovendien steeds meer vaart en wordt het steeds spannender. En dan ineens ben je al op de laatste bladzijde! Aargh! Dit boek ga je niet snel vergeten. Wordt vervolgd…

Lestips

Liefhebbers van magische series zoals Nevermoor of Harry Potter zullen wel geïnteresseerd zijn in deze nieuwe serie. Wel is het slim om ze even voor te bereiden op een nogal ingewikkeld en raadselachtig begin. Het duurt wel even voor alles duidelijk wordt, maar beloof je leerlingen maar vast dat alle puzzelstukjes uiteindelijk in elkaar zullen vallen.

Lees eerst de achterkant voor en bekijk vervolgens samen met de klas het omslag. De letters van de serietitel zijn niet bijzonder goed leesbaar, maar ze zijn niet voor niets groen en kronkelig: de groene planten staan voor toverkracht. Op het moment dat een toveraar namelijk toverkracht gebruikt, groeien de planten in zijn omgeving sneller.

Verder valt ook de zandloper rechts onderaan erg op: het is de Allegorie van de Dood (zie ook blz. 78/79) – dat geeft al aan dat het boek behoorlijk grimmig en spannend gaat worden…

Maar bovenal is dit een verhaal vol magie en dat kun je illustreren met het volgende voorleesfragment. Charlie komt er – net als Harry Potter – op nogal late leeftijd achter dat hij een toveraar (nee, geen tovenaar) is. Hij moet dus nog een hoop leren, maar krijgt de runen en toverspreuken niet zo best onder de knie. Hij blijkt echter bijzondere handen te hebben…

‘Ik moet absoluut (…) van de straat. (blz. 114 t/m 117)

Vooroordelen / uiterlijk

Een onderwerp dat een aantal keren terugkomt in het boek, is het hebben van verwachtingen van iemand op basis van zijn of haar uiterlijk. Charlie zegt daar iets heel moois over en wie weet hebben kinderen daar wel iets aan!

Volgens Charlie hadden de mensen het gezicht dat ze verdienden. Niet zozeer wat iemands algemene voorkomen betrof, maar door de emoties die zich jaar na jaar in zijn of haar gelaatstrekken invraten. (blz. 204/205)

Ook Charlie heeft zelf vaak te maken met vooroordelen door hoe hij eruit ziet:

Omdat ik een grote, lange zwarte kerel ben, word ik verondersteld me als een bruut te gedragen, is dat het? (…)
Ik vind het maar niks als een meisje waar ik bijna tegenaan loop me aankijkt alsof ik het expres doe. Of als ze denkt dat ik aan haar haren heb getrokken, alleen omdat ze er door haar vooroordelen van overtuigd is dat ik de schuldige wel moet zijn! Geweld is niet mijn ding. (blz. 134/135)

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 2021