Tien vragen aan mijn vader

door Evelien Feltzer

Lou krijgt op haar twaalfde verjaardag geen fiets, maar een vader cadeau. Ze heeft hem nog nooit ontmoet, maar nu heeft hij haar een kaart gestuurd. Met daarbij een ticket naar Spanje, zodat ze hem kan opzoeken in zijn sappenbar in Tarifa. Die kaart komt voor Lou op het perfecte moment. Ze heeft iets verschrikkelijks gedaan en wil dolgraag ontsnappen aan haar leven in Nederland.

Samen met haar twee moeders stapt ze op het vliegtuig. Onder de Spaanse zon leert ze haar vader kennen, wordt ze per ongeluk verliefd, leert ze kitesurfen en ontdekt ze dat iedereen een tweede kans verdient – ook zij.

Recensie

Dit lekkere leesboek maakt gebruik van een zeer herkenbaar ‘schrijftrucje’: de hoofdpersoon heeft iets verkeerd gedaan, de lezer weet niet wat, maar je krijgt steeds meer hints gedurende het verhaal en blijft daardoor nieuwsgierig verder lezen. Helemaal niets mis met dit trucje dus, het werkt fantastisch! Je wordt automatisch het verhaal ingetrokken en wilt blijven lezen om erachter te komen wat Lou, de hoofdpersoon, heeft gedaan. De opbouw van het verhaal doet hierdoor een beetje denken aan Het (on)gewone verhaal van Bo en Tom, al wordt in dit boek sneller duidelijk wat er aan het verhaal vooraf is gegaan. De spanning verdwijnt hierdoor weliswaar voor de lezer, maar nu volgt een ander interessant onderwerp: hoe lossen ze de spanning in de familie op?

Die familie zit bijzonder in elkaar: Lou is opgegroeid bij haar twee moeders (mam en Dees) en maakt op haar twaalfde kennis met haar vader Duncan: een coole surf-dude, die altijd over de wereld gezworven heeft, maar zich nu heeft gesetteld in Tarifa, Spanje. Hij vond het tijd worden om zijn dochter te leren kennen en iedereen is daar heel erg blij mee. Er wordt in dit boek totaal niet moeilijk gedaan over zijn afwezigheid, het feit dat Lou is opgegroeid zonder vader of dat zij twee moeders heeft. Heel verfrissend.

‘We vieren dat onze dochter na de zomervakantie naar de middelbare school gaat. (…)
‘Jullie dochter?’ vraagt Bruno. Hij kijkt naar Dees en mam.
Ze knikken.
‘Van jullie allebei?’
Ze knikken weer.
‘Ah. Oké. Cool.’ Bruno wrijft met zijn hand door zijn lange blonde haar. ‘En waar is je vader dan?’ vraagt hij aan mij.
‘Die werkt in een sappenbar,’ zeg ik.
‘ O, haha, net als…’ Hij wijst naar Duncan. En kijkt dan weer naar mij. ‘Nee! Duncan?’ Bruno’s ogen rollen er bijna uit. En dan zegt hij het weer. ‘Magisch!’
(blz. 30/31)

Mooi is ook nog eens dat uit de (liefdes)relatie van de moeders van Lou blijkt dat liefde veel problemen en verschillen kan overwinnen: ook al kibbelen de dames regelmatig en zijn ze superverschillend, ze houden duidelijk van elkaar. Nog een interessant verhaallijntje is dat de moeder van Lou nogal veel werkt en dat levert ook wrijving op in het gezin. Toch voel je gedurende het verhaal dat Lou haar ouders steeds meer als ‘mensen’ gaat zien, met een eigen leven. Niet meer alleen als ouders die voor haar zorgen. Daardoor sluit het verhaal mooi aan bij de belevingswereld van kinderen die in de adolescentie zitten. De meest waardevolle boodschap in het verhaal is echter dat je niet meteen een slecht persoon bent als je iets hebt gedaan wat niet goed is. Fouten maken mag!

Behalve de familieperikelen zit er in het boek nog een extra verhaallijn, die ervoor zorgt dat er spanning in het verhaal blijft bestaan – ook na de onthulling van het geheim van Lou. Duncan blijkt namelijk niet over de juiste vergunningen te beschikken voor zijn sappenbar. Kunnen ze de Zumobar redden? Dat gaat in Spanje anders dan in Nederland en dat geeft een mooi inkijkje in het Spaanse (werkende) leven, dat in Tarifa grotendeels bestaat uit het toerisme. Een mooi kijkje achter de schermen van een vakantieplek! De setting van het verhaal, met smalle, witte straatjes in Tarifa, winderige stranden en een verlaten bergstreek zorgen er bovendien nog eens extra voor dat je van dit boek een lekker zomers, vakantiegevoel krijgt. Lou leert bovendien kitesurfen en dat wordt zo aantrekkelijk beschreven dat er zeker kinderen zullen zijn, die na het lezen van dit verhaal óók willen leren kitesurfen!

Al met al een heerlijk boek, dat veel kinderen in de bovenbouw zal aanspreken!

Lestips

Wil je het boek promoten in de klas, dan kun je het hoofdstuk ‘De Zumobar’ voorlezen. Kun je meteen vertellen dat het boek geheel bestaat uit korte hoofdstukken, wat lekker makkelijk leest!

‘Kijk, de windmolens! (…) het weer. Magisch!’ (blz. 25 t/m 31)

In dit hoofdstuk komt al heel veel van het boek naar voren: de relatie tussen Lou, haar vader en haar moeders; de Spaanse setting; de kennismaking met Bruno en zelfs een kleine hint naar het geheim van Lou (‘Vieren? Meent ze dat serieus?’ blz. 30). Om de kinderen in je klas nog iets nieuwsgieriger te maken naar het verhaal, kun je natuurlijk kort vertellen dat Lou niet alleen blij is om in Spanje te zijn omdat ze daardoor haar vader leert kennen, maar ook omdat ze in Nederland iets verschrikkelijks heeft gedaan…

Toerisme

Je kunt dit boek goed voorlezen in een project over vakantie, toerisme of Spanje. Uit het verhaal blijkt goed dat de concurrentie tussen de verschillende barretjes en restaurantjes erg hoog is en dat het dus helemaal niet zo makkelijk is om je hoofd boven water te houden als je daar werkt.

Familie / Ruzie

Elk kind zal wel eens iets doen waar ouders heel erg boos over zijn en elk kind zal zich (dan) wel eens afvragen of het ooit nog goed komt tussen hen. Dit verhaal is daarom heel erg fijn, want het geeft heel mooi aan hoe belangrijk het is om te praten over het maken van fouten en dat de kans groot is dat je ouders tóch nog steeds van je houden. Dat geeft vast veel vertrouwen.

Ik denk dat ze me de allerstomste dochter ooit vinden.’
‘Dat zal wel meevallen. Misschien zijn ze gewoon wel verdrietig om wat er allemaal is gebeurd?’
‘Dat ben ik ook.’
‘Heb je dat al eens tegen hen gezegd?’
‘Hmm,’ brom ik. Ik heb de laatste weken heel veel gezegd, maar niet hoe ik me voelde. Ik dacht dat het toch niets meer uitmaakte. (blz. 130)

Kitesurfen

Iedereen die wel eens op het strand is geweest, heeft ze ongetwijfeld wel eens gezien: kitesurfers! In dit boek wordt er mooi over verteld.

‘Voel je hoeveel (…) gaaf, zeg!’ roep ik. (blz. 108 t/m 111)

Van Holkema & Warendorf, 2019