Kennen jullie deze nog? nog? nog?!
DE VIJF is terug van weggeweest! In een nieuw jasje, met een nieuwe, frisse en eigentijdse vertaling van Senna Beaufort.
Daar was ik dus HEEL benieuwd naar. Ik was als kind namelijk echt verslaafd aan de boeken van de De Vijf. Ik heb ze allemaal meerdere keren gelezen… Ik vond het heerlijk! Lekker makkelijk leesbaar; hier hoefde je weinig voor na te denken. Ik las de boekjes zelfs nog tijdens de wiskundeles in 2 VWO (grappig detail: omdat ik de lessen te makkelijk vond haha).
Zou die magie gebleven zijn? Best spannend om zo’n boek te herlezen. Maar… ik snap nog steeds wat ik er zo geweldig aan vond: voor mij was het spannende avontuur dat de kinderen (en hond Timmy) elke keer – zonder ouders! – beleefden echt geweldig. Dat ze in dit verhaal (rechts op de foto) op trektocht gaan, de woeste natuur in, met een rugzak… en dan slapen in hooischuren of bij boerderijen onderweg… Ik vond het fantastisch. En dan ook nog een geheime boodschap van criminelen horen, op speurtocht gaan en een schat vinden. Nou. Wat wil je nog meer?
Tja. Lastig. Het verhaal is wel echt een beetje ouderwets. Grote broer Julian is wel een beetje een pedante wijsneus. En de eerste helft van het verhaal gaat echt alléén maar over eten! Ik kan me nog herinneren dat een klasgenootje ooit een boekbespreking over De Vijf hield en na elke gebeurtenis weer zei: ‘En toen gingen ze eten.’ (Ze kreeg geen hoog cijfer, maar ze had wel GELIJK!)
De frisse vertaling is natuurlijk wel een verbetering, al past het niet dat Anne (voorheen: Annie) in een tijd zonder mobiele telefoons dingen ‘cool’ noemt. Kortom: ik twijfel een beetje of deze serie nog steeds aanslaat bij kinderen. De aantrekkelijke coverillustratie van Laura Ellen Anderson zorgt er waarschijnlijk wel voor dat ze het boek pakken. En dan… gewoon maar lekker gaan lezen en afwachten!
