Het geheim van tante Fien

door Tanneke Wigersma

Op een regenachtige dag wordt Nico naar haar tante gebracht. Ze is blij dat ze weg is uit het weeshuis, maar wie is die tante Fien? Waarom woont ze in haar eentje in een enorm huis? Waarom mag er alleen maar gefluisterd worden?

Tante Fien is een beetje raar, maar ook lief. Nico krijgt nieuwe kleren, cake en een sofa in de warme keuken om op te slapen. Maar er is iets vreemds aan de hand. Waarom zijn de mensen uit het dorp boos op tante Fien? En… waarom mag Nico niet in de kelder komen?

Recensie

Op een grauwe, regenachtige dag, ergens in een tijd dat er nog koetsen reden, wordt Nico (Nicolette) afgezet bij een hek. Ze komt van het weeshuis, maar moet gaan wonen bij haar tante Fien. ‘Want als je familie hebt, dan moet je daar naartoe.’ Nico kent haar tante (of beter: achterachtertante) helemaal niet en tante Fien wist ook niets van de komst van Nico, maar neemt haar vol warmte in huis.

Maar het huis is nogal merkwaardig… het grote, mooie landhuis is vreselijk rommelig en er mag alleen maar gefluisterd worden. Tante Fien wordt lijkbleek zodra er maar een klein beetje herrie wordt gemaakt. Wat is dit voor mysterieuze plek?? Fien heeft duidelijk een geheim…

©2020 Lannoo, illustratie van Tineke Wigersma uit Het geheim van tante Fien

Ook Nico is een bijzonder meisje. Ze praat veel óver, maar ook mét haar vriendin uit het weeshuis Pieke. Pieke is zelfs zo aanwezig in het verhaal, dat het onduidelijk is of het nu een echt meisje is of een denkbeeldige vriendin… Verder kom je erachter dat Nico nogal verwaarloosd is en nauwelijks is opgevoed in het weeshuis. Ze is totaal wereldvreemd en weet en kent heel veel dingen niet: dieren, bomen en struiken heeft ze nog nooit gezien; het verschil tussen jongens en meisjes is haar onbekend; en dat bedden ‘pjoing’ kunnen doen wist ze ook niet…

Ik ging staan en sprong een beetje. Het bed deed ‘pjoing’. Ik wist niet dat er bedden bestonden die ‘pjoing’ konden doen. Ik kende alleen maar bedden die ‘bonk’ deden. Het was een leuk geluid. Zou Fien het in de keuken kunnen horen? Nee, toch? Hallo! Ik zou helemaal niet springen, zei Pieke. Maar ik hoorde haar niet, want het bed deed ‘pjoing’. Haha. (blz. 55)

Het boek leest wel een beetje vreemd, omdat er bijna alleen maar in gefluisterd wordt. Je krijgt er zelf gewoon ook een beetje een ongemakkelijk gevoel van. Verder is ook de indeling van het boek bijzonder: de hoofdstukken zijn superkort – meestal maar net iets meer dan één bladzijde. Met een blauwe pagina wordt steeds aangegeven wanneer er een nieuwe dag begint (De volgende dag…). Ook de letters en de sfeervolle illustraties van Hanneke Siemensma zijn blauw.

Langzaam kom je – net als Nico – natuurlijk steeds meer te weten over Fien en haar verleden. De cover verraadt ook al wel een beetje welk geheim Fien verbergt… Naast al die geheimzinnigheid is het vooral een heel lief verhaal, over angsten, vertrouwen, liefde en geluk… Het verhaal laat zien dat angst vervelende dingen met mensen kan doen, maar dat vertrouwen en hoop ook weer een heleboel goed kunnen maken.

Lestips

Om het boek te promoten, kun je een stukje voorlezen over de aankomst van Nico bij tante Fien:

Langzaam ging de (…) naar binnen mag.’ (blz. 17-19)

Vervolgens kun je vertellen dat er veel geheimzinnigheid rondom tante Fien hangt… Ze woont helemaal alleen in een enorm groot huis en er mag alleen maar gefluisterd worden. En er is meer aan de hand… Waarom zijn de mensen uit het dorp boos op tante Fien? En… waarom mag Nico niet in de kelder komen?

Je kunt het voorleesfragment ook al in het inkijkexemplaar op de website van de uitgever vinden.

Uitgeverij Lannoo, 2020