Plan C

door Simone Arts

Diede kijkt uit naar de dag dat haar pleegbroer komt. Eindelijk is ze geen enig kind meer! Ze hoopt dat hij wil komen kijken bij al haar basketbalwedstrijden en is vastbesloten ervoor te zorgen dat hij het fijn vindt om bij hen te wonen. Maar als haar nieuwe broer er eenmaal is, wordt haar geduld behoorlijk op de proef gesteld…

Recensie

Net als in haar eerdere boek Krabbels van Bien behandelt Simone Arts een moeilijk onderwerp op een luchtige manier. Hoofdpersoon Diede is een gezellig, fladderig meisje dat niet kan wachten tot haar pleegbroer Cees bij hen in huis komt. Ze houdt er weinig rekening mee dat Cees helemaal niet zit te wachten op een nieuw gezin en dat zorgt dus al snel voor wrijving.

Hoe de situatie precies in elkaar zit, wordt gedurende het verhaal langzaam duidelijk, doordat we niet alleen Diedes kant van het verhaal lezen (ik-figuur), maar ook die van Cees (cursieve stukjes tekst). Het is ontzettend knap hoe de schrijfster de ernst van de situatie van Cees’ thuissituatie omschrijft zonder deze echt duidelijk te benoemen. De spanning wordt hierdoor goed opgevoerd.

Net als Diede zul je als lezer heen en weer worden geslingerd door begrip voor Cees en verontwaardiging over zijn acties. Vooral het feit dat hij het konijn van Diede weghaalt, zal bij kinderen heel hard aankomen, ook al hoor je ook zijn kant van het verhaal. Die tweestrijd geeft heel realistisch weer hoe ingewikkeld pleegzorg in elkaar zit.

Wat ook een interessante kant aan het verhaal is, is dat goed wordt belicht hoe Diedes leven op zijn kop staat door de komst van een pleegkind in het gezin. Haar ouders hebben minder tijd voor haar en ze kan zich niet meer goed concentreren. Daar lijden zowel haar basketbal- als schoolprestaties onder.

Klein minpuntje zijn de gedetailleerde beschrijvingen van de basketbalwedstrijden met de bijbehorende vaktermen zoals ‘lay up’ en ‘backdoor drill’. Die leiden eerder af van het verhaal dan dat ze iets toevoegen.

Ook de omslag past niet echt goed bij de inhoud van het boek: het doet eerder een vrolijk en simpel meidenboek over basketbal vermoeden. Een wat minder kinderlijke omslag en een interessantere titel zouden dit boek mijns inziens beter laten uitkomen.

Want ondanks de luchtige toon van het verhaal is dit heel mooi boek over eenzaamheid, pesten, verwaarlozing en vooral pleegzorg.

Lestips

Dit is een boek dat het absoluut verdient om gepresenteerd te worden in de klas.

Ik zou eerst de vraag stellen: wie weet wat pleegzorg is? Ik denk dat veel kinderen dat namelijk niet eens precies weten. Nadat je daar een gesprek over hebt gehad, kun je het boek introduceren en een fragment uit het boek voorlezen:

‘Komt de koning (…) ‘Hou vol, oop’. (blz. 26 t/m 31)

In het fragment komen zowel Diede als Cees aan het woord. Vooral het stukje van Cees is intrigerend, want het geeft je als lezer wel wát informatie over zijn thuissituatie, maar niet precies. Vooral dit stukje is interessant:

M’n moeder is er niet (…) Dat is maar beter ook. (…) Ze zou gaan krijsen als een peuter. (blz. 30/31)

Je kunt de kinderen natuurlijk in het ongewisse laten en het verder niet over het fragment hebben, maar het kan juist ook heel interessant zijn om het hier wél over te hebben. Wat zou er met de moeder van Cees aan de hand kunnen zijn?

Tja… en als nou blijkt dat het onderwerp erg aanslaat in de klas, kun je het boek natuurlijk altijd nog helemaal voorlezen!

Lees ook

Nog een boek over jeugdzorg:

Nog een boek van Simone Arts, in dezelfde, mooie schrijfstijl: