De verschrikkelijke Meneer Gom heeft een plan

door Andy Stanton

Meneer Gom was een oude woeste man, met een rode baard en twee bloeddoorlopen ogen waarmee hij naar je staarde als een opgerolde octopus in een donker hol. Een AFSCHUWELIJKE GRIEZEL was het, en hij haatte kinderen, dieren, geroosterde maïskolven en alles wat leuk was. Hij hield wél van de hele dag in bed blijven liggen, van alleen zijn, en van kwaad naar de dingen kijken. Hij sliep en keek kwaad en haalde snotstukjes uit zijn neus en at ze op. (blz. 11) 

Dit boek gaat over hem.
En over nog veel meer.

Vertaald door Edward van de Vendel.
Eerste deel uit de serie over De verschrikkelijke Meneer Gom.

Recensie

Op de voorkant van dit eerste deel over Meneer Gom prijst Andy Griffiths, schrijver van de serie De waanzinnige boomhut, het boek aan. Het is geen vreemde keuze om hem iets te laten zeggen over dit boek, want hoewel de twee series totaal verschillend zijn, hebben ze ook een grote overeenkomst: enorm flauwe grappen en – zoals hij het zelf zegt – ‘onuitputtelijke onzin’.

Want, wauw, hoe krijgt Andy Stanton het verzonnen: meneer Gom, een nogal verschrikkelijke man met een zwaar verwaarloosd huis, heeft een fantastische tuin, die hij netjes moet houden omdat er anders een kwade fee uit zijn bad opduikt om hem met een braadpan te meppen.

(Zo zie je maar weer, voor alles is altijd een simpele verklaring.) (blz. 23)

Die onuitputtelijke onzin is dus niet zo gek verwoord, door Andy Griffiths. Dit boek is een aaneenschakeling van grapjes en droge humor. Hoewel het soms echt wel een beetje té flauw is, is het vrijwel onmogelijk om niet in de lach te schieten met dit boek.

Ze rende langs een vuilnisbak die vol zat met vuilnis en toen langs nog een vuilnisbak die vol zat met vuilnis en toen nog een vuilnisbak die vol zat met vuilnis en toen nog eentje die vol zat met prinsessen. Ze had nog net tijd om te denken: hmm, met een van die vuilnisbakken was er iets vreemds aan de hand, maar toen moest ze weer door. (blz. 74)

Zoals gezegd: het gaat echt hélemaal nergens over, maar het is grappig omdat de tekst je continu verrast. Naar het einde toe wordt dat zelfs steeds sterker en hoewel je misschien zou denken dat deze humor al snel gaat vervelen, wordt het boek naar het einde toe alleen maar verrassender en dus humoristischer. Het is heel knap hoe Edward van de Vendel dit boek heeft weten te vertalen, want veel grappen zitten hem ook in (Engelse) woordspelingen. Die heeft Van de Vendel dus mooi naar het Nederlands weten om te buigen.

De vele illustraties van Mattias De Leeuw, die qua stijl doen denken aan die van Quentin Blake, en de speelse vormgeving met diverse lettertypes maken het geheel bovendien heel aantrekkelijk voor kinderen! Geen boek dat je leest om wijzer te worden of dingen over de wereld te leren dus… Hoewel… Misschien is er toch nog een geheim bonusverhaal met wijsheid over het universum in dit boek te vinden. Maar nee. Ik denk het niet. Klinkklare onzin dus. Waar je heel erg om kunt lachen.

Lestips

Als er één boek is dat je NIET kunt gebruiken tijdens je wereldoriëntatielessen, is het wel dit boek. Maar dat dit boek voor veel leesplezier kan zorgen is net zo zeker. Absoluut een boek om te promoten dus, met name aan kinderen die zeggen niet van lezen te houden. Lees het volgende stukje voor. Hardop lachen (en vies-griezelen) gegarandeerd.

Meneer Gom was (…) ongeveer een beeld. (blz. 11 t/m 16)

Op de website van de uitgever kun je het gehele eerste hoofdstuk lezen.

Het boek is trouwens gelabeld (NUR) voor kinderen van 7 t/m 9 jaar en in de bibliotheek vind je het boek dan ook bij de A-boeken. Sommige grapjes zijn echter juist beter te begrijpen door oudere kinderen, waardoor dit boek zeker ook nog leuk is (misschien zelfs nog wel leuker!) voor kinderen in groep 6 t/m 8.

Uitgeverij Lannoo, 2017