Vuurbloed 2: Feniks en het IJspaleis - Leesbevordering in de klas

Feniks en het ijspaleis Drie maanden na de verwoesting van het Jagersfort roept een heks uit het IJspaleis Feniks’ hulp in. IJsgaard en de heksen verkeren in groot gevaar en worden belaagd door een kwaadaardige grootmacht: de Schaduwwerper. Als het paleis van de heksen wordt verwoest, zullen alle stammen in heel Tondel ten onder gaan…

Feniks en haar vrienden moeten alles op alles zetten om de Schaduwwerper uit te schakelen en het er levend vanaf te brengen. Maar zijn ze bereid tot het uiterste te gaan?

Dit is het tweede deel in de trilogie Vuurbloed.

Vertaald door Maren Mostert.

Recensie

Het eerste deel van deze trilogie was werkelijk een waanzinnig spannend leesavontuur. Een boek vol gevechten met monsters en een spannende queeste. Dit boek is duidelijk anders: het heeft een heel andere opbouw en moet het veel meer hebben van een soort onderhuidse dreiging dan van echte actie. Na het spectaculaire eerste deel is dat wel even wennen…

Het boek begint wel met een jacht op een monster: Vijf, Zes en Zeven jagen samen met Feniks op een randworm. Het is de Jagersopdracht van Vijf en Zes: als ze deze opdracht goed afronden, mogen ook zij een naam kiezen. Tijdens de afronding worden ze echter afgeleid door een ijsheks die plotseling voor hun voeten landt.

… een uitbarsting van oogverblindend licht en deze keer zag Feniks de gestalte nog duidelijker. Het was inderdaad een vogel; hij was onvoorstelbaar groot en stak bleek als parels af tegen de donkere lucht. (…)
‘Wat is dat?’
Het was Joekelhond die antwoordde. ‘Een ijsadelaar.’ In zijn stem klonk verwondering door. ‘Er is een heks gearriveerd.’ (blz. 32)

Met de komst van de heks verdwijnt eigenlijk de actie in het verhaal. Er volgt een vrij uitgebreide uitleg over het gevaar in IJsgaard – de woonplaats van de ijsheksen. Hun leven en paleis wordt bedreigd door de zwarte sluipziekte en de Schaduwwerper, die ze inmiddels wel hebben opgesloten, maar die nog steeds moet worden vernietigd. En daar hebben ze Feniks voor nodig…

Feniks en haar vrienden vertrekken naar IJsgaard, terwijl Joekelhond naar de Grote Wouden trekt, omdat ook daar een gevaar dreigt. Het boek splitst zich vanaf dit moment in twee verhaallijnen, maar echt spannend is het de eerste honderd bladzijden nog niet. Aisling Fowler roept vooral veel verwondering op voor de magische omgeving, wat versterkt wordt door de sfeervolle illustraties van Sophie Medvedeva. Ook is er veel aandacht voor de gevoelens van Feniks.

Feniks werd overvallen door paniek en huiverde. De tijd dringt. Nara rekende op haar, dat ze haar vuur kon beheersen en die Schaduwwerper zou verwoesten. Sterker nog, heel IJsgaard en misschien zelfs heel Tondel rekende op haar. Met alles wat ze in zich had, wenste ze dat de Schaduwwerper iets was wat ze gewoon met haar bijlen kon bestrijden, dat zou haar veel meer zelfvertrouwen geven. In plaats daarvan bekroop haar een kille angst, ze zag er heel erg tegen op. (blz. 65)

Het gebrek aan vaart in het verhaal vraagt wel wat doorzettingsvermogen van de lezer – met name als je een soortgelijk verhaal als het eerste deel verwacht. Pas halverwege het boek loopt de dreiging echt goed op. Je voelt dat het verhaal toewerkt naar een climax in de laatste honderd bladzijden waarin de strijd gaat plaatsvinden. Het verhaal wordt dan ook steeds griezeliger – het is niet gek dat Feniks zoveel angst voelt. Toch is er wel erg veel aandacht voor haar faalangst en onzekerheid. Ook het thema vertrouwen, vriendschap en verwachtingen is erg sterk in dit deel aanwezig.

Na een – inderdaad – heftige strijd wacht de lezer een zeer verrassende wending aan het slot en een zeer open einde, waarmee het bijna niet voor te stellen is dat dit een trilogie is. Dan moet er nog wel veel gebeuren in het laatste boek! Het is compleet onvoorspelbaar hoe dit verhaal verder gaat. Intrigerend dus.