Vakantieleestip! In de meivakantie had ik eindelijk tijd voor het lezen van lekker dikke kinderboeken. Het 3e deel van de Vuurbloed-trilogie zat daar ook bij!
Het 1e deel vond ik echt geweldig! Zó spannend! Zo goed geschreven! Zulke fantastische personages!
Het 2e deel viel me daarna eerlijk gezegd een beetje tegen: veel minder actie – eerder onderhuidse spanning – en wel heel veel aandacht voor allerlei ingewikkelde gevoelens. Het verhaal leek een beetje uit evenwicht en was wel heel anders dan deel 1.
Maar deel 3 – Spreeuw en de lichtgrot – las wederom als een trein: met een superspannende queeste van Feniks, Doorn, Joekelhond en Zenith, zeer interessante ontwikkelingen in de verhaallijn van Zeven, heerlijk ironische dialogen, heel veel vaart en boeiende onderlinge verhoudingen werkt Aisling Fowler toe naar een heftige eindstrijd.
Zó was het!! Dít is waarom Vuurbloed zo’n waanzinnige fantasy-trilogie is. Nu snap je ook beter waarom deel 2 nodig was, op die manier. Met het zeer open einde van dat boek vroeg ik me af hoe de schrijfster daar een mooi slotdeel bij kon schrijven, maar daarin is ze echt goed geslaagd!
Dit laatste deel is spectaculair, spannend, heftig, soms grappig, vaak ontroerend, droevig zelfs, maar ook mooi en hoopvol. Een geweldig leesavontuur over monsters, macht, trouw en echte vriendschap, dat je van begin tot eind op het puntje van je stoel laat zitten. Wel bij het begin beginnen! Dit verhaal over Twaalf / Feniks / Spreeuw zul je niet snel vergeten!
HarperCollins, 2024
