Onmogelijk blauw

door Kate DiCamillo

Billie Tapinski, 14 jaar oud, is vastbesloten het in haar eentje te redden. Nadat ze haar hond Flappy onder de sinaasappelbomen heeft begraven, vlucht ze weg. Weg van haar egoïstische moeder, weg van haar vriendinnen, weg van alles…

Billie wil van niemand afhankelijk zijn. En ze wil al helemaal niet dat iemand van haar afhankelijk is. Maar dan ontmoet ze mensen die haar laten zien dat het ook fijn is als er iemand voor je is. Traag maar zeker ontdooit ze en ontdekt ze wie ze echt is.

Vertaald door Harry Pallemans.

Recensie

Als je het boek Neem mijn hand al hebt gelezen, dan ken je de stugge Billie Tapinski al een beetje. Onmogelijk blauw is namelijk het derde boek in het drieluik over de meisjes Raymie, Louise en Billie, waarbij de drie vriendinnen in het eerste boek zijn geïntroduceerd. In dat boek was Raymie de ik-figuur; in het tweede boek – De vloek van de Vliegende Olifantes – was het Louise en nu is het dus Billie. En hoewel Louise en Raymie op de achtergrond nog wel een beetje aanwezig zijn, draait het in dit boek volledig om haar. Billie Tapinski. Veertien jaar oud.

Ze was al zo vaak van huis weggelopen, maar toen was ze nog een kind.
Deze keer was ze niet weggelopen, dacht ze. Het was vertrekken.
Ze was vertrokken. (blz. 10)

Dit bijzonder zorgvuldig geschreven boek geeft je een ongelooflijk indrukwekkend inkijkje in het leven van een nogal beschadigd meisje. Hoewel het nergens letterlijk gezegd wordt, blijkt uit alles hoe verwaarloosd Billie is en hoe erg ze met zichzelf in de knoop zit. Ze zegt weinig, heeft moeite met sociaal contact en ze is dus van huis weggelopen…

Haar moeder nam meteen op.
Ze klonk niet al te dronken.
‘Met mij’, zei Billie.
‘Waar zit je?’ vroeg haar moeder.
‘Dat doet er niet toe’, zei Billie.
Ze hoorde de klik van een aansteker. Ze hoorde haar moeder inhaleren.
‘Ik wil je alleen even laten weten dat je je geen zorgen over me hoeft te maken’, zei Billie.
‘Ik hoef me geen zorgen te maken? Bel je me om dat te zeggen? Dat ik me geen zorgen hoef te maken?’
‘Ja.
‘’Joepie’, zei haar moeder. ‘Ik hoef me geen zorgen te maken.’(blz. 22)

Het mooie van dit boek is dat er juist heel veel wordt gezegd, zonder dat het letterlijk verteld wordt. Daarvoor heeft de lezer wel al een bepaalde kennis van de wereld nodig. Het verhaal speelt zich ook nog eens af in Amerika, aan de kust van California, in een troosteloos restaurant (Meneer C – met alle vis uit de C) en op een caravanpark zoals je ze alleen in de Verenigde Staten tegenkomt. Billie vindt onderdak op dit caravanpark bij Jola Jenkins, een oudere vrouw die van haar zoon niet meer mag autorijden en daarom Billie inschakelt om haar regelmatig naar de bingo te brengen.

‘Ik rijd al sinds ik tien was’, zei Billie.
‘Tien?’ zei Jola. Ze knipperde met haar ogen.
‘Ik heb het van mijn oom geleerd. Mijn moeder was de hele tijd dronken, dus het leek hem een goed idee dat ik zelf kon rijden.’
‘Lieve help’, zei Jola. (blz. 33)

Eigenlijk is er bijzonder weinig actie in het boek. Billie gaat naar haar werk, rijdt Jola naar de bingo en hangt wat rond bij een winkel in de buurt. Daar ontmoet ze Elmer, een jongen met een puistjesgezicht die boeken over Italiaanse kunst uit de renaissance leest. Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen Elmer en Billie en ook de manier waarop Jola met Billie omgaat, laat haar langzaam ontdooien. Terwijl het leven rustig doorkabbelt, gebeurt er dus toch heel veel in dit verhaal: Billie ervaart dat het leven ook heel mooi kan zijn.

Of dit boek veel basisschoolleerlingen zal aanspreken, valt een beetje te betwijfelen. Ondanks de ruime bladspiegel en de korte zinnen is dit geen gemakkelijk boek. Ook de problematiek die tussen de regels verborgen zit, is behoorlijk groot en het zal niet ieder kind lukken zich in te leven in de (wat oudere) hoofdpersonen van dit verhaal. Maar als het boek je pakt, zul je aan het einde met pijn in je hart afscheid nemen van de personages. Wat een ontzettend knap geschreven verhaal, om met zo weinig woorden zóveel te kunnen zeggen. Dit boek draait om mensen, om relaties, om mentale pijn, maar ook om het vinden van geluk. Het is een boek waar beschadigde kinderen zeker troost uit zullen kunnen halen; een prachtig verhaal dat ongelooflijk veel indruk maakt.

Lestip

Om kinderen een beeld van het boek te geven, zou je hoofdstuk twee kunnen voorlezen:

Ze was al (…) meneer Denby mee. (blz. 10 t/m 14)

Covers vergelijken

Het vorige boek in deze trilogie viel op door de nietszeggende cover. Daarom had ik de oorspronkelijke cover opgezocht en die bleek compleet anders te zijn. Daardoor was ik ook wel benieuwd of dat bij dit boek net zó zou zijn. Ook de cover van Onmogelijk blauw is eigenlijk wat te luchtig voor het verhaal, ook al spelen de zee en de kleur blauw wel een (belangrijke) rol in het verhaal. De oorspronkelijke cover is echter totáál anders en de titel trouwens ook. Ik zou deze Engelstalige cover zeker laten zien als je het boek promoot, want de illustrator heeft de sfeer van het boek echt prachtig getroffen in dit portret!

Lees ook:

Uitgeverij Lannoo, 2020