Doolhof game

door Maren Stoffels

Morris geeft zich samen met zijn vrienden op voor Doolhof Game. In dit spel probeer je te ontsnappen uit een enorme doolhof en voer je onderweg opdrachten uit, terwijl er een horrorclown op je jaagt. Morris, Wester, Zef en Lune moeten samenwerken om het spel tot een goed einde te brengen, maar kunnen ze elkaar wel vertrouwen?
Dan verdwijnt Lune plotseling. Loopt ze écht gevaar? De jongens moeten haar terugvinden!

Recensie

Morris lijkt zijn beste vriend Zef kwijt te raken aan Wester, een nieuwe jongen in hun klas. Wester is nogal manipulatief: op de een of andere manier doet iedereen wat Wester wil. Zef ook…

‘Zef is veranderd, denkt Morris. De Zef van vroeger zou nooit stelen, hij is altijd veel te bang dat mensen slecht over hem denken. (…) En nu steelt hij uit een winkel? Het klopt gewoon niet. (blz. 7)

Wester daagt Morris uit om Lune, hun verlegen klasgenootje uit te nodigen voor Doolhof Game: het grootste doolhof van de wereld. Je moet er met je team allerlei opdrachten uitvoeren en binnen een bepaalde tijd uit zien te ontsnappen. En dan loopt er ook nog een horrorclown rond… en laat Morris daar nou net doodsbang voor zijn! Eigenlijk zijn ze ook te jong voor het spel, maar Wester heeft VIP-kaarten gekregen van zijn neef. Lune vindt Morris wel leuk en laat zich overhalen. Maar waarom wilde Wester haar er eigenlijk zo graag bij hebben? Morris vertrouwt het niet… en terecht, zo blijkt.

Vanaf de eerste bladzijde voel je de psychologische spelletjes die er in dit boek gespeeld worden. Het is dan ook niet alleen een spannend escape room-achtig verhaal; het is ook heel boeiend hoe de onderlinge verhoudingen zich ontwikkelen. Je leert de personages steeds beter kennen en komt er al snel achter dat Morris niet de enige is met angsten. Tegelijkertijd laat Maren Stoffels zien dat iemand die ergens bang voor is, ook heel stoer kan zijn.

‘Ben je bang voor wat er daarbinnen gaat gebeuren?’ Lune schudt haar hoofd. ‘Ik hou wel van horror.’ (blz. 23)

Het verhaal wordt afwisselend vanuit het perspectief van Morris en van Lune verteld – niet in de ik-persoon, maar je leest wel hun gedachten. Dat is af en toe even schakelen, maar doordat beide personages hun eigen lettertype hebben gekregen, is het wel heel duidelijk. 

Dit boek leest dan ook lekker vlot en is niet alleen een eigentijds verhaal over een spannende game, maar laat je ook nadenken over vriendschap en hoe belangrijk het is om jezelf te zijn. 

Lestips

Om dit boek te promoten, zou ik eerst de tekst op de achterkant voorlezen. Je kunt er ook bij vertellen dat de doolhof game extra spannend is, doordat er een horrorclown door de gangen rondwandelt… Verder staat er niet bij dat Morris, Wester, Zef en Lune helemaal niet zo goed bevriend zijn… Met onderstaand fragment maak je goed de onderhuidse spanning duidelijk. Ze gaan samen het Doolhof in, maar waarom eigenlijk…?

Wester grijnst. ‘Gaan we vast (…) eigenlijk heel aardig.’ (blz. 27 t/m 28)

Leopold, 2023